آیا بشر قادر خواهد بود موجودی هوشمند همانند خود به وجود آورد؟ آیا زمانی فرا خـــواهد رسید که روبات‏ها به خانه ما رفت‏ و آمد کنند؛ کنار ما بنشینند و با ما به تبادل نظر بپردازند؟
 
شاید سؤالاتی این چنین را بتوان زمینه‏ساز ظهور دانشی نوین، با عنوان هوش مصنوعی دانست. نخستین جرقه‏های هوش مصنوعی به سال‏های بعد از جنگ جهانی دوم باز می‏گردد.

 زمانی که آلن تورینگ در سال ۱۹۵۰م. آزمایشی مبنی بر این که آیا ماشین قادر است بـــــــــا فرآیندهای مغز انسان رقابت نماید، مطرح کرد.

جالب بدونید مباحث هوش مصنوعی پیش از بوجود آمدن علـــــــــوم الکترونیک، توسط فلاسفه وریاضی دانانی نظیر بول مطرح شده بود که اقدام به ارائه قوانین و نظریه هایی در باب منطق نمودند.
 
هوش مصنوعی، شاخه‏ای از علم کامپیوتر است و در واقع تلفیقی از سه فناوری و گرایش مطرح؛ یعنی شبکه‏های عصبی، سیستم‏های استدلال فازی و الگوریتم تکاملی می‏باشد.

-در مقایسه هوش مصنوعی با هوش انسانی می توان گفت که انسان قادر به مشاهده و تجزیه و تحلیل مسایل در جهت قضاوت و اخذ تصمیم میباشد در حالی که هوش مصنوعی مبتنی بر قوانین و رویه هایی از قبل تعبیه شده بر روی کامپیوتر میباشد

هدف هوش مصنوعی

نزدیک نمودن رفتار و پاسخ یک سیستم کامپیوتری به الگوهایی است که انسان براساس آن‌ها رفتار می‌کند و پاسخ می‌دهد.

گاه سیستم‌هایی طراحی می‌شوند که قدرت تجزیه و تحلیل آن‌ها از انسان بیشتر است. ولی باز از الگوهای ما استفاده می‌کنند.

 از اهداف متخصصین،

تولید ماشینهایی است که دارای احساسات بوده و دست کم نسبت به وجود خود و احساسات خود آگاه باشند. این ماشین باید توانایی تعمیم تجربیات قدیمی خود در شرایط مشابه جدید را داشته و به این ترتیب اقدام به گسترش دامنه دانش و تجربیاتش کند.